Οι ασθενείς που αντιμετωπίζουν μια διάγνωση καρκίνου και ακολούθως τα διάφορα στάδια της θεραπείας ( χειρουργική, χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία κτλ), έχουν μπροστά τους μια πλειάδα θεμάτων προς επίλυση, για την οποία καθοριστική σημασία έχει η αποτελεσματική επικοινωνία και συνεργασία με το γιατρό, τους υπόλοιπους επαγγελματίες υγείας (νοσηλευτές, φυσιοθεραπευτές, ψυχολόγους, διαιτολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς), την οικογένεια και τον κοινωνικό περίγυρο.

Ο σχεδιασμός της θεραπείας για τον κάθε ασθενή θα πρέπει να γίνεται με βάση

τις τρέχουσες διεθνείς και εθνικές κατευθυντήριες οδηγίες (guidelines) που υπάρχουν για κάθε νόσημα και διαμορφώνονται από τα αποτελέσματα διεθνών κλινικών μελετών.

Μπορεί να χορηγηθεί μια εγκεκριμένη θεραπεία, μπορεί όμως κατά περίπτωση να συζητηθεί και η ένταξη σε πρόγραμμα κλινικής μελέτης, αν εκτιμάται ότι ο ασθενής μπορεί να ωφεληθεί από αυτήν.
Με αυτόν τον τρόπο ο ασθενής αποκτά δωρεάν πρόσβαση σε νέα φάρμακα, που δοκιμάζονται στην πάθησή του.
Η πραγματοποίηση όμως του θεραπευτικού προγράμματος περιλαμβάνει πολλά άλλα θέματα, πολύ ευρύτερα από την ορθή επιλογή του φαρμακευτικού συνδυασμού.
Πέρα από την προτεινόμενη φαρμακευτική αγωγή, ο ασθενής χρειάζεται να αναπτύξει ένα πλαίσιο σχέσεων εμπιστοσύνης και επικοινωνίας μέσα στο οποίο θα μπορεί να αισθάνεται ασφαλής, να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή ευκολία πρόσβασης στις υπηρεσίες Υγείας, τη μικρότερη δυνατή ταλαιπωρία με γραφειοκρατία, αναμονές, καθυστερήσεις και ελλείψεις και τη βεβαιότητα ότι το πρόβλημά του αντιμετωπίζεται με τον καλύτερο τρόπο.
Η διαφύλαξη της αξιοπρέπειας, της ψυχικής ηρεμίας και της ποιότητας ζωής θα πρέπει να συνοδεύουν τη φροντίδα του ασθενούς σε όλα τα στάδια της νόσου.
Η δυνατότητα κατανόησης των θεραπευτικών επιλογών και δυνατοτήτων και η συμμετοχή του ασθενούς στη λήψη των σημαντικών αποφάσεων που αφορούν την υγεία του είναι κομβικό σημείο της ορθής άσκησης της ιατρικής και βοηθά μακροπρόθεσμα τόσο τον ίδιο τον ασθενή να παραμένει ενεργός, όσο και τη θεραπευτική σχέση του με το γιατρό.
Η ειλικρίνεια, ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη αποτελούν τις βάσεις αυτής της σχέσης, η οποία έχει αποδειχθεί ότι επιδρά θετικά στην κατάσταση του ασθενούς, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της οποιασδήποτε θεραπείας.